فیلم سینمایی درب به کارگردانی هادی محقق این روزها در گروه سینمایی هنرو تجربه در حال اکران است فیلمی که به لایه های درونی و انتزاعی از سوژه نفوذ می کند که می تواند ذهن مخاطب را در یک خوانشی هستی شناختی با خود درگیر کند.
آهِ سرد به سردیِ سرمای درون آدم‌هاش می‌ماند -بیگانه‌گان با های و هوی مردمان، فرورفته در خود، بریده از خویش. آدم‌ها روی به سکوت آورده، چیزی ندارند -یا نمی‌خواهند- به گفتن -یا نیز رازی است سر به مهر که لب‌هاشان را دوخته است.
وقتی فیلم «خاطرات بندباز» به کارگردانی حامد رجبی که این روزها در گروه سینمایی هنر و تجربه در حالِ اکران است را می‌بینیم (توصیه می‌کنیم فیلم را با دفت ببینید) با سرعت متوجه می‌شویم آن‌چه در این اثر رقم می‌خورد، تجربه‌‌ای تازه برای مخاطب است و فیلم، بارها نشان می‌دهد چیزی در چنته‌ی خود دارد که می‌تواند برای مخاطب عیان کند و او را شگفت‌زده. فیلمی که در طول روایت داستانش به درونمایه برخی آثار مطرح ادبی و هنری از جمله «برادران کارمازوف» و«خانه ادریسی‌ها» نزدیک می‌شود.
با توجه به حجم بالای مستندهای اجتماعی و تاریخی که در سال‌های اخیر در سینمای مستند ایران ساخته شده، قَدر و جایگاه امثال سیاوش صفاریان‌پور را باید بیش از این دانست چرا که آغاز ساخت مستندهای علمی با رویکرد عامه پسندی، اتفاق مهمی است که آنچنان که باید و شاید در سینمای مستند ایران اتفاق نیفتاده یا به عنوان رویه و الگو ادامه پیدا نکرده است.
روایت مقیمان ناکجا همانند یک اتاقِ درمانی ما را با خودمان و با آن من خویش روبه‌رو می‌کند و چه هولناک است با خویشتن خویش تنها ماندن! و شاید هنر و ادبیات قرار است به همین روش که بدون خونریزی و درد، ما را به سمت درمان سوق دهند.
نام‌های آشنا، خصایصی دارند و در عین حال تردیدهایی؛ از همینجاست که دیدن نام سیاوش «صفاریان‌پور» همزمان که ما را به یاد استانداردهایی قابل تحسین می‌اندازد، یادآور سؤالی نیز می‌شود: آیا او قرار است به خیل کسانی بپیوندد که در قالبی جدید نتوانسته‌اند جا بیفتند؟ یا در مرحلهٔ بعد آیا قرار است ما مستندی تلویزیونی در قاب سینما ببینیم؟ تردید، همان چیزی است که ما را به کشف دوبارهٔ گوشه‌ای از جهان سوق می‌دهد.
